Młodzież nie wie do czego to służyło. Rozpoznasz te rzeczy?

Po dziś nie wiadomo w jakim celu je zbierano, ale je zbierano! Niektórzy mieli nawet kilka grubych segregatorów. Nowe sztuki można było nabyć w księgarni, a wszystkie „powtórki” wymienić. Pamiętaj, że obowiązywały też ustalone stawki w „handlu wymiennym”. Jedna śliska karteczka była warta dwie zwykłe!

Obecna młodzież może pomyśleć, że może chodzić o jakiś lek. Sprawdziliśmy i taka odpowiedź właśnie padła! A jednak był to odtwarzacz do kaset wideo. Można było, a nawet trzeba było je przewijać. Na pewno nie raz ojciec upomniał cię, że nie możesz tego robić „na podglądzie”, bo niszczyła się taśma!

Mało kto pamięta dziś o „empetrójce”. Muzykę włączamy na Spotify’u na telefonie. Kiedyś jednak nie było takiej możliwości. Komórki miały czarno-biały wyświetlacz, nie było z nich można skorzystać z internetu. Wszystkie piosenki trzeba było zgrać na odtwarzacz MP3, który działał na baterie. Podłączało się do niego słuchawki i słuchało muzyki.

Tak zwane kabelki. Można je było kupić w kiosku lub księgarni. Dwa (bądź też więcej) kolory splatało się ze sobą. Wtedy powstawał charakterystyczny breloczek z pętelką np. do kluczy.

Podobnie jak w przypadku magnetowidu. Z tą różnicą, że kasety były małe i odtwarzały wyłącznie dźwięk. Co najważniejsze – gdy skończyła się taśma, można było obrócić kasetkę na drugą stronę, włożyć do urządzenia z powrotem i leciały następne piosenki.Były to tak zwane "składanki", czyli kasety, które nagrywaliśmy sami - tam znajdowały się tylko te piosenki, które chcieliśmy mieć na swojej playliście.

Kiedy mrożone frytki były jeszcze mało popularne, trzeba było je zrobić samemu w domu – z ziemniaków. Do tego przydawał się ten przyrząd. Ciachał plasterki ziemniaka na charakterystyczne paski i w ten sposób frytki były karbowane.

Popularna w latach 90. guma do życia. Do niej dołączone były złożone w kostkę, schowane w papierku obrazki samochodów i motorów wraz z opisami. Kupując gumę można było stworzyć piękną kolekcję.

Popularny w PRL-u, jednak każdy miał go jeszcze w latach 90. Do środka wsadzało się klisze, żarówka ją podświetlała, a na ścianie pojawiał się obraz. Klisze się przesuwały i w ten sposób pojawiały się coraz to nowe obrazki i tworzyła się historia.

Starsza wersja „empetrójki”. Muzyki nie zgrywało się „do środka”, lecz trzymano ją na kasetach. Następnie można było je odtwarzać, lecz – na słuchawkach. Przenośne urządzenie pozwalało na słuchanie muzyki np. w tramwaju czy w autobusie.