Aleksandrów Kujawski zaraz za Inowrocławiem! Drugie najlepsze miasto do życia w Kujawsko-Pomorskiem
Według najnowszego raportu Algolytics, Inowrocław został uznany za najlepsze miasto do życia w województwie kujawsko-pomorskim i trzecie w całej Polsce. Tuż za nim uplasował się Aleksandrów Kujawski, który w ogólnopolskim zestawieniu zajął wysokie 32. miejsce. Ranking nie ogranicza się do kwestii zarobków. Pod uwagę wzięto także komfort codziennego życia, dostęp do usług, zdrowie, bezpieczeństwo, środowisko i edukację.
W zestawieniu analizowano aż 90 wskaźników podzielonych na 10 kategorii. Algolytics, we współpracy z instytutem SW Research, uwzględnił nie tylko twarde dane statystyczne, ale też preferencje społeczne Polaków. Dzięki temu raport pokazuje nie tylko liczby, ale i to, co dla mieszkańców ma realne znaczenie – jakość życia.
W kujawsko-pomorskim najlepiej wypadły miasta położone w osi Bydgoszcz–Toruń–Inowrocław. Wysoko oceniono także Brodnicę, Chełmno, Chełmżę i uzdrowiskowy Ciechocinek. Gorzej wypadły tereny południowe i południowo-wschodnie województwa – okolice Radziejowa i Włocławka.
Aleksandrów Kujawski zdobył w rankingu wynik 0,887 wskaźnika jakości życia (wagi eksperckie) i zajął drugie miejsce w regionie, ustępując tylko Inowrocławiowi (0,957).
Aleksandrów Kujawski. Od folwarku do miasta z historią
Aleksandrów Kujawski powstał w 1834 roku, w czasach zaboru rosyjskiego, jako niewielka osada o nazwie Aleksandrowo. Nazwę zawdzięcza Aleksandrowi Sumińskiemu herbu Leszczyc – właścicielowi majątku Ośno, z którego wyodrębniono folwark. To właśnie od jego imienia wzięła się nazwa miejscowości.
Początkowo Aleksandrowo zamieszkiwali głównie robotnicy rolni – fornale, owczarze i parobkowie. Wieś liczyła zaledwie około 50 mieszkańców. Jej losy zmieniły się diametralnie, gdy w połowie XIX wieku zapadła decyzja o budowie kolei Warszawsko–Bydgoskiej. W 1859 roku rozpoczęła się budowa dworca granicznego, co zapoczątkowało gwałtowny rozwój osady.
Wraz z pojawieniem się kolei zaczęli napływać nowi osadnicy: cieśle, stolarze, rzeźnicy i piekarze. W grudniu 1862 roku otwarto dworzec, a Aleksandrowo zaczęło tętnić życiem. Z czasem pojawili się kolejarze, urzędnicy celni i pocztowi, a także osadnicy pochodzenia rosyjskiego, niemieckiego i żydowskiego. W okresie powstania styczniowego (1863) miejscowi kolejarze pomagali w przerzucie ludzi i broni, co zapisało się w historii miasta.
Od Weichselstädt do Aleksandrowa Kujawskiego. Wojenne losy i powrót do tożsamości
Na przełomie XIX i XX wieku Aleksandrów rozwijał się jako ważny punkt handlowy i komunikacyjny. W 1897 roku wieś liczyła już blisko 3 tysiące mieszkańców. W okresie rozbiorów miejscowość nosiła nazwę Aleksandrów Pograniczny, co miało odróżniać ją od innych miejscowości o tej samej nazwie. W 1916 roku dodano przymiotnik „Kujawski”, a trzy lata później – dekretem Józefa Piłsudskiego – miejscowość uzyskała pełne prawa miejskie. Pierwszym burmistrzem niepodległego Aleksandrowa Kujawskiego został Stanisław Tatarkiewicz.
W czasie II wojny światowej miasto nosiło nazwę Weichselstädt i było okupowane przez Niemców. Wyzwolenie nastąpiło 22 stycznia 1945 roku. Po wojnie Aleksandrów Kujawski wrócił do swojej dawnej nazwy i funkcji administracyjnej. Na placu 1 Maja (dziś 3 Maja) wzniesiono pomnik wdzięczności Armii Czerwonej, który w 1990 roku zastąpiono pomnikiem upamiętniającym 200-lecie Konstytucji 3 Maja.
Do 1975 roku miasto było siedzibą powiatu w województwie bydgoskim, a później – do 1998 roku – należało do województwa włocławskiego. Od reformy administracyjnej w 1999 roku Aleksandrów Kujawski ponownie pełni funkcję siedziby powiatu aleksandrowskiego.
